سعدی به روزگاران مهری نشسته بر دل 

اما رهاورد او در هشتاد و دو سال زندگی، آثاری است که می‌تواند اردیبهشت سال ۱۴۰۰ هجری شمسی را روشن‌تر کند و بر فضای مه آلود کرونا مسلط شود. 

 

 

بیایید امروز با این حال و احوال، دیباچه گلستان را باز کنیم و دم را غنیمت شمریم که با وجود کرونا و دوری از شهر‌ها و گلستان‌های زیبا، با همین کتاب خواندنی: "گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس " خواهد بود. 

 

 

 

 

 

 

گو این که ما حالا بیشتر از هر زمانی قدر نفس کشیدن‌های سالم خود را می‌دانیم.

وقتی هم وطنان و انسان‌های دیگر نقاط جهان را زیر دستگاه‌های خشک و خشن تلقین نفس می‌بینیم، که با ریه‌های سوراخ آرزوی هوایی می‌کنند، تازه می‌فهمیم که از پس این همه سال برای تک تک دم و بازدم‌های خود شکری نکرده بودیم.

 

 اما سعدی در دیباچه مهم‌ترین کتابش از این شکر برایمان گفته بود. 

 

شکرانه دیگر، سعدی بر " باران" است. 

همان بارانی که در بهار ۱۴۰۰ هنوز بر سر و روی ما نباریده و هواشناسان از تابستانی داغ خبر می‌دهند. 

 

 

 

حالا که قرن‌ها از نگارش گلستان می‌گذرد با خودت می‌گویی، پاسخ این دست‌های خالی ما را بده. 

این نفسی که تا دیروز به اهمیت آن پی نمی‌بردیم. 

 

 

 

 

 

حالا در اردیبهشت سال ۱۴۰۰ گلستان سعدی را، همان کتاب سرشار از پند و آموزه‌های اجتماعی و دینی را به دست می‌گیریم. 

کتابی که ده‌ها آیه و روایت را با زبان شیرین فارسی همراه کرده و به این یک پند سعدی توجه می‌کنیم تا به زودی زود ما هم، چون سعدی در جهانی امن بدون کرونا همسفر راه‌های دور شویم؛ و حتی به آرامگاه سعدی که قطعا در چنین روز‌هایی خالی از بازدید کننده هست سری بزنیم؛ و با کلمات خود سعدی به یگانه پند او که دعا و اجابت است گوش فرا می‌دهیم که: 

هر گاه که یکی از بندگان گنه کار پریشان روزگار دست انابت به امید اجابت به درگاه حق جل و علا بردارد ایزد تعالی در وی نظر نکند بازش بخواند باز (دیگربار) اعراض کند بازش به تضرّع و زاری بخواند (باز اعراض فرماید، بار دیگرش به زاری بخواند) حق سبحانه و تعالی فرماید:

دعوتش را اجابت کردم و حاجتش بر آوردم که از بسیاری دعا و زاری بنده (دعوتش اجابت کردم و اومیدش برآوردم که از بسیاری دعا) همی شرم دارم.